AŞKIN PERVANESİNDE YOK OLMAK (KİTAP TANITIMI)

Arapça bir kelime olan aşkın manası sarmaşıktır. Sevilen de seveni sarmaya başlar hem ruhani âlemde hem de iç âleminde. Maşuk aşkta erir, yok olur, ölür. Âşık, maşukunda yok olduğu anda var olur. Sevenle sevilen arasındaki güçlü ve dinamik olan bağ aşktır. Kâinattaki var olan her şey birbirleriyle ilişkilidir, irtibat halindedir. İnsanın tabiata olan sevgisinde de bu tür sevginin, aşkın alt düzeyde de olsa tezahürü vardır. Yaratanla yaratılan arasında da samimi ilişki sevgi bağıyla vücut bulur. Varlığın gayesi yaratana karşı insan olmaktır, aşk olmaktır. Sevgiyle ilgili bir hadiste, "Beni talep eden, beni arayan beni bulur. Beni bulan beni sevmeye başlar. Beni seven bana âşık olur. Bana âşık olan beni bilir, beni bilen beni sever. Her kim ki beni severse, bana âşık olursa ben de ona âşık olurum. Ben kime âşık olursam onu öldürürüm. Ben kimi öldürürsem de diyetini ödemem benim üzerime farzdır. Ben kimin diyetini ödeyeceksem onu diyeti de bizzat benim" buyrulur. Aşktaki yok oluş yani fanilik dikkat çeker. Bu manada aşkın derinliğinden ya da sonsuzluğundan söz edebiliriz. Bu fanilikle sevgililer asıl sevgiliye, mutlak sevgiliye ram olur, ulaşır.

Türk Edebiyatında kaleme alınan eserler özü itibariyle bu sevgiden kaynağını almalıdır. İnsan olduğunu ve yaratıcısını unutmadan…

Bu duyarlılıkla neşredilen eserleri tebrik ediyoruz. Bu duyarlılıkla yazılmış bir kitap da "Pervanenin Duası" isimli kitaptır. Hatice Eğilmez Kaya'nın bu deneme kitabında yerine göre durum tespitinde yerine göre de göre de görünenleri yansıtıyor. Aşk ve sevginin varlığını izhar edilen kitapta kaynağını ilahi aşktan alan sevgiyi mucize olarak görür:"İnsan sevdiğinden gelen her sözü işitir işitmez beğenir. Bu anlamda sevmek derece kıymetli bir mucizeyse sevilenden gelen her şeyi kabul edebilmek de sevebilmeye denk bir mucizedir. Sevgiliye duyulan aşk, onun söylediklerine duyulan hayranlığı da oluşturuyor."(sh.44)

 Kaya, denemelerinde öykü dilini kullanmış. Öyküleriyle denemeleri arasında bir ilişkiden söz etmek mümkündür. Bu nedenle bazı denemelerinde tasvirler öne çıkıyor. Ancak konuları ele alışı ve işleyişi bu ilişkinin ortak yanlarını yansıtıyor. Ancak denemeler ve öyküler birbirinden bağlantısızdır. Benzeşme yazarın dildeki sadelik ve estetik kuramını da aynileştirmez.

Yazarın pervanesinde; veciz sözler ve tarihten süzülen yaşanmışlığın adeta bir özü hissedilir. Yılların deneyimi imbikten süzülürcesine arı bir hale gelir.

Mistizmin kendini belirgin olarak hissettirdiği kitap, kaybolan değerlere dramatik yaklaşımla bakar. İlahi aşka olan iç bakış satırlara sade anlatımla birlikte yumuşak bir doku bırakır. Okuyucuya hüzün vermekle beraber huzuru hissettirmeye matuf edebi bir dil hâkimdir. "Dünya senin sandığın kadar dar, insanların hepsi kötü değil bu kadar" gibi cümleler insanlara bu tür bir bakışı yansıtıyor. Yazar, "dert ve efkâr söyletir der. "Yalan yaşayıp yanlış ölmeye mahkûm olmanın" sancısını çeker.  Dünyada acı ve sıkıntı çekmek doğru orantılı değil diyen yazar denemelerinde yaşayan dili muhafaza eder. Yer yer atasözleri, meseller ve güçlü şairlerin mısralarıyla metinleri güçlendirir. Kitapta yol göstermeden ziyade yaşanan hal üzerine tespitler öne çıkar. Yanlışları gören ve doğruların peşinden maddeye değil manaya değer veren "Bir"e sevdalı hayat felsefesiyle olay ve durumlara bakar ve değerlendirir. Kin ve öfkeye karşı merhamet vardır. Masumiyet şefkatten doğar ve beslenir. Özdeki cevheri kirletmeden saf bir bakış açısıyla bakan yazarın gönlünde insanın doğduğu gibi tertemiz ölmesini temenni eden bir gönlü vardır:"Öyle bir yaşamalıyım ki aslım gibi kalmalıyım. Özümdeki cevheri kirletmeden, tertemiz benliğimi madde ile kirletmeden. Doğduğum gibi ölmeliyim." (sh.24) Bu bakımdan insanı kirleten fanilikleri terk etmek kadar arınmanın da kaygıları vardır.

"Pervanenin Duası": insanların sosyal durumlarını muhasebe ve muhakemesini yapar, sorgular ve sorgulatır. Bunu yaparken de insan ve olaylara ilahi nizam düsturu penceresinden bakar. Dünyayı gülen yüzlerin, huzurlu gönüllerin yurdu olabilecek bir mekânı, karamsar, sık sık efkâra düşen kimselerin gurbeti yapmasının kaygısını duyar.

Seven ve sevilene bakışı kâinatta değişmez hakikatlerden biri de aşkın hudut tanımaz değeridir. Yunus' atıfta bulunan Kaya, "Ballar balını buldum/Kovanım yağma olsun."sözü ilahi aşkın ta kendisidir. Hakk'a âşık olan kullar "Hu" deyip dönerler. Hak aşkıyla yanıp, Hak aşkıyla sönerler. Onların tek hedefi Yar'e kavuşmaktır der ve ilahi aşkın gücüne yani sarmalına dikkat çeker. Ezelden aşina olunan"Bir" sevme içgüdüsüdür ve fakat ona göre insanın sinesi gümüştendir."Evet "Bir"i sevmelidir insan hakikat budur. Yazar Kaya "Pervanenin Duası"nda sevdikçe değer kazanan, yücelen insan O'nun sevgisinden cümle varı sevmelidir, diyor. İlahi hakikate vakıf olan mübareklerin gösterdiği yolda yani aşk yolunda güneşin vurduğu kum tanecikleri mesabesinde içe bakan, içi ısıtan bir dua niteliğindedir bu kitap. Yazarını kutluyoruz.

Kitap iletişim:www.rozayayinevi.com

Kaynak: MİLLİ GAZETE http://www.milligazete.com.tr/koseyazisi/Askin_pervanesinde_yok_olmak/16796#.UksMt9Lxrao