GÖK KUBBEMİZDE HOŞ BİR SEDA: YAHYA KEMAL BEYATLI

5 Nisan 2010 11:27 tsi
Her daim fetih rüzgârını bekler Beyatlı. “Bin atlı akınlarda, çocuklar gibi şen” dir. Fatih nesline dar görür vatanı. Süleymaniye’de Bir Bayram Sabahında ulu bir mâbette karışmıştır vatanın birliğine...

Gök kubbemizde hoş bir seda: Yahya Kemal Beyatlı

Üsküp(1884) doğumludur Beyatlı. Küçük bir çocukken ayrılır Üsküp’ten... Öylesine sevmiştir ki annesini: Dilini(Türkçe), annesinin sütü olarak görür, Anadolu’yu da(vatan) annesine benzetir: “Ah, anne Anadolu!”
Gençlik yılları...
Paris-İstanbul hattı. Yüzü batı’ya(Fransa) dönüktür. Dönemin  “gidenler” kervanına katılır o da; fakat bu gidiş, geçici, anlık bir hayranlık dışında, yabancılaştırmaz onu öz vatanından... “Memleketi zindan, Avrupa’yı nurlu bir âlem gibi görüyordum” psikolojisi, bir müddet devam eder; sonrası Mevlâna’nın pergeli gibidir: Bir ayağı sabitken, diğeriyle yetmiş iki milleti dolaşır.
Gün gelir, evine(Anadolu) döner bir gün. Darmadağındır etraf: İleriki zamanlarda millî mücadele yıllarına şahit olur... Çıkardığı Dergâh dergisinde, Millî Mücadele’yi destekleyen yazılar yazar. Vatan toprağında, vatan düşmanlarını görmekten ıstırap duyar. “Vatanda hor görülen bir cemaatiz artık” diye seslenirken, paryalaşmaktan yakınır. Lâkin müjdeyi verir, “Ne kanlı ve büyük nasîbin varmış” dediği annesine(Anadolu): “Yarının Türk çocukları, hürriyetin toprağında doğup, büyüyecek!”
Edebiyat ve Tarih Öğretmenliği, Pakistan Büyükelçiliği, Halkevleri Sanat Danışmanlığı ve mebusluk da(Urfa) yapmıştır bir dönem. Evlenmemiştir, otel odalarında geçmiştir ömrü.
Ezansız ve Türkçesiz bir vatan düşünemez Beyatlı... İslâm Medeniyetinin şairi olarak addeder kendisini. Estetiğe düşkün bir mükemmeliyetçidir o. Yahya Kemalsiz bir Türk şiiri düşünülemez elbette! Hepimizin müşterek hafızasıdır. Hepimiz, kendimizden bir şeyler bulabiliriz onda...
Siyasiler başlıklı yazısında, “Bir devlet dağılırken, doğduğu günlerde gibi yekpâre bir demir kütlesi olamayacağını” savunur. “Mustafa Kemal ve onun milletin timsâli gören Türkler, Anadolu’da Adem’den bir Türk ili çıkardılar”  diyerek, devam eder: “Bir sene içinde bütün sütü temiz Türk timsâl, etrafında bir kütle oldular...”
Her daim fetih rüzgârını bekler Beyatlı. “Bin atlı akınlarda, çocuklar gibi şen” dir. Fatih nesline dar görür vatanı. Süleymaniye’de Bir Bayram Sabahında ulu bir mâbette karışmıştır vatanın birliğine... Bir Başka Tepeden bakmıştır İstanbul’a: “Yaşamıştır derim, en hoş ve uzun rü’yâda/Sende çok yıl yaşayan, sende ölen, sende yatan.” Mohaç Türküsü eşliğinde,  “Allah’a giden yolda meleklerle karışmıştır.” Şimşek gibi bir hatıra görmüştür nal seslerinde. Hayâl Bestesinde hayâl etmiştir Türk’ü: “Gönlüm isterdi ki mazini dirilten sanat/Sana târihini her hâhza hayâl ettirsin.” Ve “Çok insan anlayamaz eski mûsîkimizden/Ve ondan anlamayan her şey anlamaz bizden” diyecek kadar, hayrandır mûsikiye. Bir Ramazan günü Atik-Valde’den inen sokaktan seslenmiştir Nihat Sami Banarlı’ya: “Top gürleyip oruç bozulan lahzadan beri/Bir nurlu neş’e kapladı kerpiçten evleri...”
Hayatı boyunca, “ölüm, aşk, gurbet, vatan ve fetih” hâdiseleri bırakmaz peşini Beyatlı’nın. 1 Kasım 1958’de demir almak günü gelir limandan: “Ölmek kaderde var; yaşayıp köhnemek hazin, Bir çare yok mudur buna yâ Rabbelâlemin?”

Afşin Selim-Yeniçağ

Kaynak: YENİÇAĞ GAZETESİ,http://www.yg.yenicaggazetesi.com.tr/yazargoster.php?haber=12724

Bu haber 1,185 defa okundu.