KATLEDİLDİK EY HALKIM,UNUTMA BİZİ

1 Mart 2010 16:53 tsi
1992 yılıydı... Azerbaycan’ın Dağlık Karabağ bölgesinde ''habersizlerin ve sağırların'' gözü önünde bir katliam yaşandı.

Katledildik ey halkım, unutma bizi...

Şair diyor ya hani bir mısraında:  “Zavallı dünya habersiz, zavallı dünya sağır...” O hesap işte! Yeryüzü insanlığının kafasını kuma gömdüğü bir zaman diliminde gerçekleşti orada yaşananlar...  “Stratejik konum” denilen şey, tek günahıydı muhtemelen oradakilerin. Çünkü “Anadolu’ya açılan kapı”  da yaşamanın bir vebali olmalıydı... Gözdağı verilmeliydi her hâlükârda! 1992 yılıydı... Azerbaycan’ın Dağlık Karabağ bölgesinde  “habersizlerin ve sağırların”  gözü önünde bir katliam yaşandı. Rus destekli Ermeni silahlı çetesi, Hocalı kasabasını işgal etti. Yüzlerce Türk, “Büyük Ermenistan”  ideali adına, acımasızca katledildi... Devrin en azgın militanlarından biriydi, Robert Koçaryan... Taşnaksutyun örgütünün lideriydi. Azerbaycan Türkleri için, Kafkasların Miloseviç’iydi...
1991... Azerbaycan Parlamentosu tarafından Dağlık Karabağ’ın özerk bölge statüsü ilan edildi. Fakat bu duruma karşılık Dağlık Karabağ Parlamentosu bir referandum düzenledi: Çoğunluğunu Ermenilerin oluşturduğu bölgede Dağlık Karabağ Parlamentosu bağımsızlığını ilan etti. Hemen akabinde Sovyet birlikleri bölgeden çekildi... 20. yüzyılın en kanlı katliamlarından birini gerçekleştirmek için çeşitli hazırlıklar yapıldı. Bölge silahsızlandırıldı: Gorbaçov, 25 Temmuz 1990’da bir kanun yayımlayarak, Sovyet Sosyalist Cumhuriyeti kanunları dahilinde olmayan silahlı grupların kurulmasını yasakladı ve kanunsuz olarak saklanan silahlara el konulmasını sağladı... Baskılar sonucu nüfus düşürüldü: 10 bin nüfuslu Hocalı’da, katliam esnasında 3.000 Azeri bulunmaktaydı. Karayolu ulaşıma kapatıldı, hava ulaşımı ise çeşitli saldırılarla engellendi ve... Söndü ışıkları Hocalı’nın... Ölüm sessizliği sindi etrafa!
26 Şubattı ve girdiler Hocalı’ya...  “Çocukların kulakları, kadınların yüzleri kesilmişti. Erkeklerin kafa derileri yüzülmüştü”  diye yazıyordu, bir Rus gazetesi...
Hocalı’daki katliamın yaşayan şahitlerinden Hatice Oruçova kardeşimiz şöyle anlatıyordu yaşananları:  “8 yaşındaydım. Gözümün önünde babamı, annemi, 6 yaşındaki kız kardeşimi Ermeniler kurşunlayıp öldürdüler. Kurşun bana da geldi...”
Cesetlerin dahi yakıldığı bu katliam esnasında, ne çocuk, ne hamile, ne ihtiyar ayırt edildi; 12 kilometre boyunca dizildi cesetler... Gözleri oyulmuştu, yüzleri jiletle doğranmıştı, kafataslarının derisi soyulmuştu, uzuvlarına değin kesilmişti bedenleri!
Katliamcı, tüfeğinin namlusundaki kasaturayı çıkardı ve diğer elindeki demir parayı havaya attı:  “Kız mı, oğlan mı?”  Cevapladı diğeri:  “Kız!” Evet... Karşısındaki hamile bir Türk kadınıydı. Elindeki kasatura ile kadının karnına yöneldi katliamcı ve... Bebeğin kasıklarına bakarak, bağırdı bir hayvancık gibi:  “Sen kazandın, yoldaş!” Devam ettiler sonra... Sordu:  “Ben kazandım ama bu bebek nasıl beslenecek?” Cevapladı diğeri: “Annesi besleyecek!” Bir hamle daha! Bebeğin göğsüne saplanan kasatura, annesinin göğsü üzerinde... Emir:  “Çocuğa meme ver!” Sözün tükendiği an... Azgınca saldırışlar!
Nihat Genç mi demişti:  “Faşizm, biz ağlarken, bize gülenlerin adıdır.” 
Hocalı’da yaşananlar  “yabancı basın”  tarafından yerinde gözlemlenerek fotoğraflandı. Kaynaklara göre: 106’sı kadın, 63’ü çocuk 613 kişinin katledildiği Hocalı’da, esir alınarak işkence edilen 1275 Azerbaycan Türk’ünden 150 kadarının halen daha kayıp olduğu biliniyor...
Temennimiz şu ki: Hiçbir millet bu tür insanlık dışı katliamlara maruz kalmasın...

Afşin Selim-Yeniçağ

Kaynak: Yeniçağ Gazetesi,http://www.yg.yenicaggazetesi.com.tr/yazargoster.php?haber=12263

 

Bu haber 535 defa okundu.