FEDAKÂRLIK

17 Şubat 2010 19:29 tsi
Kuş sesini andıran zili duyunca sıçradı yatağından Zeynep. Saate baktığında, kızı Esra’nın okuldan dönmüş olması gerektiğini anımsadı.

İrkilmişti. Zihninde sürekli yankılanan sesten kurtulamıyordu.  “Senden nefret ediyorum! ” Bir an durdu, düşündü. Telefondaki gerçekten onun sesi miydi? Geçmişte, her fırsatta sevgi sözcüklerine boğan adamın ağzından mı dökülmüştü bu ifade? “ Senden nefret ediyorum! “ Hisleri donmuştu. Gözlerinden hafifçe süzülen yaşları silmek istedi. Yapamadı. Kolunu kaldıracak gücü yoktu artık. Ahmet’le birçok kez tartıştığı aşikârdı fakat, hiçbir zaman böylesi ağır bir sevgisizliğe maruz kalmamıştı Zeynep. Sessizliği dinledi. Düşündü. Düşündükçe sustu, sustukça düşündü. Hatıralarının, içinde bulunduğu durumla alay edercesine canlılığı mıydı içini acıtan, korkunç gürültüyle kulaklarında çınlayan o sözcükler miydi kalbini parçalayan? Karar veremedi. Düşündü. Zihnini kemiren o ifadeden kurtulmaya çalıştı. Yapamadı. Hüznünün sarsıcı etkisi bedenini yorgun düşürmüştü. Bulunduğu kanepeye uzandı. Akşam üzeri evine dönecek olan eşini düşündükçe canı acıyordu. Sonsuzluğa dair vermiş oldukları sözlerin sekizinci yılında heyecanın yitirilmiş olmasına anlam veremedi. Kapattığı gözlerinden, yaşlarını son kez sildi.

Kuş sesini andıran zili duyunca sıçradı yatağından Zeynep. Saate baktığında, kızı Esra’nın okuldan dönmüş olması gerektiğini anımsadı. Servisi gelmiş olmalıydı. Karşılamakta gecikmişti. Telaşla kapıya yöneldi. Kapıyı servis görevlisi çalmıştı. Her zaman apartmanın önünde karşılaştığı Esra’nın annesinin geç kalması, onu meraklandırmış görünüyordu. “ Anneciğim “ diyerek, güler yüzüyle atlamıştı kucağına Esra. Servis görevlisine teşekkür etti. Okul sonrası kızıyla ilgilenmesi gerektiği dakikalarla birlikte, günün ikinci yarısı başlamıştı. Yemeği, dersi ve kızı ile kurduğu diyaloglar, Zeynep’in yaşamının en değerli anlarıydı. Onunla ilgilendiğinde, hayat askıya alınıyor ve huzur anı yaşanıyordu Zeynep için. Kızı her şeyiydi.

Birden atıldı Esra  “  Babacık nerde kaldı anneciğim? “ Zeynep karnına bir yumruk indiğini hissetti. Babacık! Esra böyle seslenirdi babasına. Her akşam gelişini merakla bekler ve annesine yaptığı gibi hızlıca atlardı kucağına görür görmez. Ahmet de deli gibi severdi çocuğunu, saatlerce bırakmazdı kucağından. Bu öğle sonrası olanları düşününce… “ Anneciğim? “ Zeynep, kızının sesiyle sıyrıldı, bu öğle sonrası olan bitene yönelen düşüncesinden. Keşkelere sığınarak, kızına odaklandı.  “ Baban az sonra evde olacak kızım. Hadi sen şimdi biraz televizyon seyret. “ Esra sevinçle televizyon karşısına geçti. Her zamanki kanalını açtı ve seyre koyuldu. Bir müddet kızını izledi Zeynep. Nasıl da mutlu görünüyordu. Onu böyle görmek, Zeynep’e tüm sıkıntılarını unutturabilirdi. Hayat bazı güzelliklerinin bedelini peşin ödetiyordu belki de. Ama kızını izliyordu Zeynep. Yapıcı olacağına ve son raddesine kadar fedakârlıkta bulunacağına dair söz verdiğinde kendi kendine, kızını izliyordu. Onu mutlu görmek, tüm sıkıntılarını unutturabilirdi.

Hakan Ali Yazıcıoğlu

hakanyazicioglu@hotmail.com

Bu haber 1,025 defa okundu.