ERGUN AĞABEY

22 Ekim 2009 09:01 tsi
Tercüman, Sivas'ta, bizim evimizin de tek gazetesiydi; ben önce Köşebaşı'nı okurdum, çünkü bu sütunun yazarı, bir gün kendisi gibi yazar olmayı hayal ettiğim hemşehrimiz Ergun Göze'ydi...

Tercüman, Sivas'ta, bizim evimizin de tek gazetesiydi; ben önce Köşebaşı'nı okurdum, çünkü bu sütunun yazarı, bir gün kendisi gibi yazar olmayı hayal ettiğim hemşehrimiz Ergun Göze'ydi. Onunla ilk defa 1960'ların sonlarında Sivas'ta karşılaştım; yanına alı al moru mor yaklaşıp saygılarımı arz ettiğimi hatırlıyorum.

Ayaküzeri bir yığın tavsiyede bulunmuştu: Çok okumalıydım, çok yönlü okumalıydım, eski harfleri ve bir yabancı dili mutlaka öğrenmeliydim.

Yıllar sonra Cağaloğlu'ndaki avukatlık bürosunda da birkaç defa ziyaretine gittiğim Ergun ağabeye gazeteciliğe başladıktan sonra daha sık uğramaya başlamıştım. Hergün gazetesinde çalışıyordum, fakat hayalim, devrin iki büyük gazetesinden biri olan Tercüman'a geçmekti. 12 Eylül arefesiydi ve o tarihte bu mümkün olmamıştı. Hayalim 1985 yılında gerçekleşti, fakat ne yazık ki "sağ"ın büyük gazetesi artık inkıraz dönemini yaşıyordu. Bu acıklı inkırazı durdurmak için çareler arayan rahmetli Kemal Ilıcak, Taha Akyol'u genel yayın müdürü olarak gazetesinin başına geçirmişti. Güvenebileceği bir ekip kurmak isteyen Taha Bey -kendisiyle Hergün'den tanışıyorduk- beni de çağırdı. Ve 1985 yılının Aralık ayında Tercüman'da Kültür-Sanat Servisi'nin şefi olarak göreve başladım. Aileye katılmış olmam Ergun ağabeyi çok memnun etmişti; ziyaretine gittiğimde beni Taha Bey'den önce Kemal Bey'e kendisinin tavsiye ettiğini söyledi. Bunu Yaşasın Hatıralar adlı kitabında da tekrarlıyor.

Tercüman'da ilk üç yıl çok büyük bir zevkle çalışmışımdır. 1989 sonlarına doğru gazete büyük bir mali sıkıntının içine girdi. Gidişin gidiş olmadığını hissedenler birer birer ayrılıyorlardı. Ben sonuna kadar direnenlerden biriydim. Doğrusu, büyük bir gazetenin batışını yaşamak çok hüzün vericiydi. Hiç yıkılmayacak gibi görünen dev bir kuruluş gürül gürül çöküyor, "bir zamanlar kral" olan güçlü bir patron acz içinde kıvranıyor, solun gemi azıya aldığı bir dönemde tarihî bir misyonu üstlenen bir gazete -yani Tercüman, ki Türk basınında başlı başına bir okuldur- büyük bir hızla tiraj kaybediyordu.

Yaşasın Hatıralar'ı okurken, o günleri yeniden yaşıyormuş gibi heyecanlandım. Tercüman'ın en kıdemli yazarlarından olan ve elbette Kemal Ilıcak'ı ve ailesini çok yakından tanıyan Ergun ağabey, neler olup bittiğini daha iyi biliyordu. Esasen Yaşasın Hatıralar'da daha çok Tercüman'ı anlatmış, tam 170 sayfa... 1931 yılında Sivas'ta başlayan hayatının Babıali'de Sabah gazetesinde genel yayın müdürü olarak göreve başladığı 1965 yılına kadarki otuz dört yılı ve Babıali'de Sabah'ı yönettiği yılları hızlı hızlı geçen Ergun ağabey, Tercüman'a ayırdığı bölümde Kemal Ilıcak'la nasıl tanıştığını, gazetesinde yazmaya nasıl başladığını, yazdığı sürece yaşadıklarını, iç çekişmeleri, 12 Mart ve 12 Eylül'ün öncesini ve sonrasını, yönetim değişikliklerini, polemiklerini, kavgalarını, batış yıllarını, Ilıcak'ın hatalarını ve gazeteyi kurtarmak için denediği yolları vb. uzun uzadıya hikâye etmiş.

Aynı zamanda İstanbul Barosu'na kayıtlı bir avukat olan Ergun ağabey, kısa bir bölümde de avukat olarak yaşadıklarını (mesela ve İstanbul Barosu ve Barış Derneği'yle mücadelelerini) anlatmayı da ihmal etmemiş. Daha sonra Tercüman gazetesinin de rol oynadığı Milliyetçi Cephe hükümetleri, yani iç politika...

Ergun ağabey, daha sonra Türkiye gazetesiyle ilişkisinden, kısa bir süre yaşadığı Günaydın macerasından ve Tercüman'ın çöküşünden (yani 'son perde'den) söz etmiş. Ve "Portreler"... Bu bölümde yakından tanıdığı bazı politikacı, işadamı, sanatçı ve ilim adamlarının portrelerini çizen Ergun ağabeyin Yaşasın Hatıralar'ı, bana sorarsanız, sadece basın tarihimiz değil, siyasî tarihimiz açısından da büyük önem taşımaktadır. İşlek bir kalem ve ancak sürekli yazan tecrübeli yazarların sahip olabileceği akıcı üslûp, Yaşasın Hatıralar'ı daha da değerli kılıyor.

Şu hususu kaydetmeyi bir vazife olarak görüyorum: Ergun ağabey, muhafazakâr basında köşe sahibi olan yazarlar içinde ilgi alanı en geniş olandı. Çok iyi Fransızca bilir, musiki ve edebiyatla yakından ilgilenirdi. Son yıllarında yakın çevresinde yer aldığı Peyami Safa'nın unutulmaması onun yazıları ve kitapları sayesindedir. Peyami Safa, Necip Fazıl ve Cemil Meriç'i anlattığı Üç Büyük Muzdarip adlı kitabını da okuyucularıma hatırlatmak isterim. Cezayir'in en önemli düşünürlerinden biri olan Malik bin Nebi'yi onun Türkçesinden okuduk. Yanlış hatırlamıyorsam, Réne Guenon'dan Türkiye'de ilk söz eden de Ergun ağabeydir. İlerlemiş yaşına rağmen çalışmayı bir an bile bırakmamıştı; Boğaziçi Yayınları'nı idare ediyor ve tercümeler yapıyordu. Son tercümelerinden biri Michel Winock'un Aydınlar Yüzyılı, diğeri Arthur Conte'un Diktatörler Yüzyılı'dır.

Merkezefendi'deki muhteşem cenaze töreni, Ergun ağabeyin ne kadar sevildiğini ve hiç unutulmadığını gösteriyordu. Kendisine Allah'tan rahmet, yakınlarına ve dostlarına başsağlığı diliyorum.

Beşir Ayvazoğlu-Zaman

Kaynak: Zaman Gazetesi,http://www.zaman.com.tr/yazar.do?yazino=906233&title=ergun-agabey#

Bu haber 988 defa okundu.