4 Mayıs 2009

Nihal Atsız’ı nasıl bilirsiniz?

Mehmet Şahin Arslan isimli okuyucum bana soruyor: “Nihal Atsız hakkındaki yorumlarınızı çok merak ediyorum. Sizin yapacağınız açıklamalarla Atsız üzerindeki düşüncelerimi kesinleştireceğim. Beni aydınlatır mısınız?” diyor.
Atsız’ı ilk önce, 1950 yılında, ORKUN dergisindeki yazılarıyla okumaya ve tanımaya başladım. Sivas’ta ortaokulun son sınıfındaydım. Fikri yapımın teşekkülünde, onun da çok büyük bir payı var.
1955 yılında, üniversite tahsili için Ankara’ya gidince, Türk Ocakları Genel Merkezi’nde, Atsız’ın çok yakın arkadaşlarını da tanıma fırsatı buldum. Hepsi de çok vatansever, çok dürüst, çok idealist kişilerdi. Atsız’ın kardeşi Nejdet Sançar Bey, benim en aziz ağabeylerimden biriydi. O kadar ki, beni, o ve değerli eşi Reşide ablamız evlendirdiler. Kayınpederim İ.H. Yılanlıoğlu’yla, babamdan ve annemden önce onlar konuştular; söz aldılar.
Atsız’la ilk defa, Nejdet Sançar’ların evinde tanışma bahtiyarlığını yaşadım. Bir ara Ankara’da çıkan ORKUN dergisinin yazı işleri müdürlüğünü ben de yaptım.
1975 yılında vefat ettiğinde Ankara’daydım. Kalkıp İstanbul’a gittim. Cenaze namazı, Kadıköy’de Osman Ağa Camii’nde kılındı. Yanımda, Atsız kadar sevdiğim Feti Gemuhluoğlu ağabeyim vardı. İmam efendinin “Merhumu nasıl bilirsiniz?” sorusuna yüksek sesle Feti Ağabey cevap verdi: “Bu musalla taşı, Atsız kadar gerçek bir er kişiyi az görmüştür, hoca efendi!”
Feti Gemuhluoğlu mü’min, muttaki, musalli derviş gönüllü ağabeylerimizdendir. Atsız’ı çok iyi tanıyanlardandır. Karacaahmet Mezarlığına kadar yanımda ve kolumdaydı. Atsız’ı yol boyunca o anlattı; ben ağladım. Aradan 34 yıl geçti. Dün olduğu gibi bugün de Atsız’ı okumak, Atsız’ı sevmek, kırk ayrı noktadan, kırk ayrı sebeple hücumlara hedef olmaya yol açar. Bunlar benim umurumda değildir. İsterse bana kırk bin noktadan çemkirenler, homurdananlar, sövüp-sayanlar olsun. Ben dün olduğu gibi bugün de kanaatlerimi olduğu gibi yazıp konuşacağım: Nihal Atsız, aziz milletimizin yetiştirdiği büyük dâvâ adamlarından biridir. Gerçek anlamda bir er kişidir. Bir karakter abidesidir. Tarihimizin, dilimizin, edebiyatımızın yürekli kalemlerindendir. Yeri kolay kolay doldurulamayacak müstesna ilim adamlarımızdandır. Ve tabii, ayet-i kerimede de belirtildiği gibi “Emrolunduğu gibi dosdoğru olan” dosdoğru konuşan, dosdoğru yazan bir mütefekkirimizdir.
Benim, Atsız üzerine düşüncelerim böyle. Ama biliyorum ki, Türkiye’de Atsız’a kanlı-bıçaklı düşman olanlar da var. Sebeplerini yarınki yazımda açıklayacağım.
Necip Fazıl Kısakürek demişti ki:
“Ey düşmanım sen benim ifademsin, hızımsın
Gündüze gece lâzım, bana da sen lâzımsın!..”

Nihal Atsız’ın düşmanları 
 
Nihal Atsız, ciddi bir düşman topluluğu karşısında yaşadı. Necip Fazıl Kısakürek de, Mehmet Akif Ersoy da öyle yaşadılar. Şimdi tabii olarak soracaksınız: Bu düşmanlıklarda suçlular kimlerdi? Mesela CHP, Atsız’ın amansız düşmanlarındandı. Çünkü CHP kodamanları, 1950 yılına kadar şöyle bir safsata içindeydiler:
“Kim ki CHP’lidir, vatanseverdir. Kim ki CHP’li değildir, vatan hainidir.“
Atsız, ömrünün hiçbir devresinde CHP’li olmadı. CHP iktidarı da bir kulpunu bularak, 1944 yılında Atsız’ı, A.Türkeş’i, Prof. Zeki Velidi Togan’ı, vatan şairimiz Orhan Şaik Gökyay’ı ve arkadaşlarını vatan haini suçlamalarıyla zindanlara, tabutluklara tıktı. Atsız ve arkadaşları beraat ettiler fakat CHP bu defa Atsız’ı talebelerinden koparmak yoluna gitti.
CHP 1950 seçimlerinde müthiş bir hezimete uğrayınca, o eski safsatasını yeni bir safsatanın altına çekti: “Kim ki CHP’lidir Atatürkçüdür. CHP’li olmayanlar Atatürk düşmanıdırlar!“
Atsız, ömrünün hiçbir döneminde Atatürkçü de olmadı. O, kişilerin değil, büyük ideallerin, ilmi düşüncelerin arkasındaydı. O kadar ki Atatürk devrinde yapılan Türk Tarihi Kongrelerinin, yazılan tarih kitaplarının yanlışlarını cesaretle tenkit edenlerden biriydi.
Atsız, komünizmin tam bir Rus emperyalizmi olduğuna inanıyordu. Türkiyeli komünistleri uşaklıkla, satılmışlıkla, ahmaklıkla, hainlikle suçluyordu. Şu cümleleri Atsız’ın makalelerinden aynen alıyorum:
“Komünizm, ruh ve seciye bakımından soysuzlaşmış binlerce casusu bulunan bir Moskof emperyalizmidir.“
“Komünizm, insanları ruh yapısı bakımından hayvanlaştıracaktır.“
“Sosyalistler, taassupla çatışıyormuş gibi gözükerek din ve aile düşüncesini yıkmaya uğraşırlar.“
“Hayâsızlık o dereceye vardı ki, bir numaralı vatan haini olan İslav tohumu Nâzım Hikmet Verzanski, büyük vatan şairi olarak ilân edildi.“
“Mazisini hor gören bir millet, ancak şerefsiz insanlardan mürekkep bir topluluk olabilir.“
Atsız düşmanlığının diğer sebeplerini yazmaya yerim müsait değil. Şimdi siz, Atsız’a ait bu cümlelerden birisiyle konuşun ve yazın bakalım. Ben Nazım Hikmet’in kötü bir insan, kötü bir vatandaş, kötü bir koca, kötü bir baba olduğunu, Nazım’ın en yakın komünist arkadaşlarının kitaplarına dayanarak yazmıştım. Hürriyetin İmam Hatip kaynaklı Ahmet Hakan isimli yazarı en ahlâksız, en seviyesiz bir üslupla böğürüp durmuştu. Bir de Atsız’ı düşünün. Atsız gibi düşünmek, yazmak kolay değildir. Türklüğe, Türkçe’ye, Türkiye’ye, Türk kültürüne düşman olanlar da Atsız’a kanlı bıçaklı düşman oldular.

Not.: Yazarın,Türkiye Gazetes'inde 2 ayrı günde neşredilen (03 Mayıs-04 Mayıs 2009) tarihli yazıları  burada birleştirilmiştir.

 

Bu yazı 4,552 defa okundu.