1 Ocak 1990

Affet Beni Şerif

     Şerif bana 1970’li yıllarda gelmişti. Evet bana gelmişti. Bir köy çocuğu, bir köy nezaket ve edebi içinde ama bazı noktalarda şehirliliği bile geçmişti o yaşta. Köyündekiler onun farklı olduğunu anlamışlar ve bu farkı da büyütmeye çalışıyorlardı.

     Yazıhaneme gelişini, efendi ve edepli oturuşunu, efendimsiz söze başlamayışını ve bitirmeyişini hep hatırlarım, ne kadar sevmiştim bu çelebi genci.

     Ama sevdiğim kadar onunla meşgul olamadım. Türkiye hızla denge kaybı yaşıyordu. Genelin derdi her şeyi aşıyordu. O ise  daha o zamandan yazı yazmaya hazırlanıyordu. Ben ise daimi bir kavganın ortasında idim. Dostluğumuz hep devam etti. Şerif Benekçi ülkücü oldu. Almanya’ya gitti. Güneydoğuda bir menzil buldu. Ama hayattan acı dersler almıştı. Köyünden getirdiği ümit başakları solmuştu. Şehir hayatı bir batak haline gelmişti onun için.

     Romanlar yazdı. Bir tanesinin adı “Şimdi Ağlamak Vakti” hepsini getirip itina ile bana ithaf etti. Bir ara İstanbul’da imamlık yapıyordu. İmam Şerif Benekçi diyordu ki “Cemaatimde iki sakallı var. Camiye girip de onları görünce dokuz kere salavat getiriyorum. Çünkü biliyorum ki işleri güçleri faiz hesabı.” İslâm cemaatinin halini de şöyle anlatıyordu. “Ağabey birisi ağlayarak, diğeri gülerek malı götürüyorlar.”  

Bir tarikat tecrübesi de olmuştu. Onu da “Adam ikinci gün bizi halife yapmaya kalktı” diye anlatıyordu. Her gittiği yerden daha üstün nitelikleri vardı çünkü ve talihsizliği hep menfi tiplere çatmak olmuştu.

     Beş altı ay önce içimden bir Şerif BENEKÇİ sevgisi koptu. Aradım. Anadolu’ya gitti dediler. Kitabının editöründen telefonunu aldm. Aradım konuştuk ama sesi kırgındı. “Burada bir iş buldum kapağı attım efendim” diyordu. Kırgındı ve bana hiç ilgi göstermedin der gibiydi. Hem de yalnız senden bekledim, en çok seni sevdim der gibiydi. İçim yandı. Haksız değildi. O ilgi gösterilmeye çok kere lâyık bir memleket evladıydı. Ve ilk defa bana gelmişti, köyünün kokusu ve manevi havasıyla.

     Açıldığı yeni dünyada bir rehber elbette onun işini çok kolaylaştırabilirdi. Asıl üzüntüm romanlarını da doğru dürüst okuyup kendisiyle konuşamayışımdır. Şeref Benekçi tenkitten korkmayan bir varlığa sahipti. Çünkü kendisi de tenkitçi bir zekâya malikti. Bu yüzden rahatsızdı da, mesut değildi. Ailesine karşı kendisini suçlu görüyordu. Faziletinin bedelini onlara da ödettiği kanaatindeydi. Sana mahcubum Şerif. Beni affet. Cins kıymetlerin bir tarafa atıldığı bir toplumda o da kaderini yaşadı.

     Hassas bünyesinin dayanamayacağı bir yüktü bu. Nihayet hayatının en verimli çağında toplumun yüzüne bir tokat atar gibi terki dünya etti. Allah gerçek dünyanı âbâd etsin Şerif. Aradığın yücelikleri orada bulasın. Beni de affedesin.

Bu yazı 1,436 defa okundu.