1 Ocak 1990

Şu malum davalar hakkında

     12 Eylül sonrasını bugünlerde sık sık hatırlıyorum. Askeri darbeleri özleyenler de bilsin istiyorum. Yüzlerce insan evlerinden alındı ve kimisi aylar, kimisi yıllar sonra evlerine dönebildiler. Aklandılar, ama onlara bu zulmü uygun görenler de aklandılar mı dersiniz?
     Ankara’da bizim davanın bir başsavcısı vardı. Tutuklanan milliyetçi gençlere sorulan sorulardan birisi de; “Sizi kim eğitiyordu?” Bilenler, yani onları kimin eğittiğini bilenler de ilk akıllarına gelen adı söylüyorlar: “N. Kemal Zeybek.” “Ne anlatıyordu?” sorusuna da ilk akıllarına gelen konuyu söylüyorlarmış:
     “Hoca Ahmet Yesevi.”
     Başsavcımız da etrafına buyruğu vermiş:
     “İkisini de tutuklayın!”
     Neyse ki yardımcılarından birisi bilgiliymiş, başsavcıyı uyarmış: “Efendim birisi sağ değil.” “Hangisi?” Beklenen soru... “Hoca Ahmet Yesevi merhumdur” deyince de; “Öyleyse ötekini tutuklayın!”
     Nükte mi sandınız? Hayır, aynen böyle olmuş. Kaynağımı sormayın. Gazeteciyim ya...
     Bizim ders notları, eğitim çalışmaları bilgileri okundukça yargıçlarımız da şaşırıyordu. Dağ gibi savlar, ama doğan bir tavşan bile yok. Silah eğitimi yok, “İnsanlarla münakaşa bile etmeyin” tavsiyesi var... Okunacak kitapların dizinlerine önce şifre anlamları yüklenmeye çalışıldı, ama o da iflas etti. “Dündar Taşer’in Büyük Türkiyesi” şu tabanca imiş de, falan kitap da öteki silahmış gibi masallar.
     “Politikada Şiddet” adında bir kitap yazan ve şiddete “şiddetle” karşı çıkan Taha Akyol bile uzun zaman yattıktan sonra çıkabildi. Niye?
     Çünkü o da eğitimcilere ders verenlerdendi... Tarih ve toplumbilim anlatıyordu...
     Sonuç: Beraat.
     Peki içeride suçsuz yere, haksızlığa kurban yatanların çektiği acıların hesabı ne oldu?
     Hadi onları geçelim... Ya ailelerin çektikleri... Babasını kaymakam olarak tanımış, müsteşar olarak görmüş kız çocuklarının, babalarının televizyonlardan terörist olarak ilan edilmeleri karşısında kendini yerden yere vurmalarının sorumlularından da kimse hesap soracak mı?
     Beraat edince bir avukat arkadaşım aradı ve dava açabileceğimi; yüklüce tazminat alabileceğimi söyledi. Vekâlet vermemi istiyordu. Ücretini davayı kazandıktan sonra alacaktı. Kimden alacaktık tazminatı? Hazine’den...
     Peki o haksız gözaltı kararı veren savcıdan?.. Tutuklayan yargıçtan?.. Her şey ortaya çıktığı halde yıllarca tutukluluk halimizin sürmesinde ısrar eden yargıçlardan?..
     Peki Mamak tutukevini cehenneme çevirenlerden? Peki C-5 de işkence yapanlardan! Peki sorgu yerlerindeki zalimlerden...
     Peki bize kim tazminat ödeyecek? Yurttaşların vergilerinden oluşan Hazine mi? “Hayır onu istemiyorum!” dedim ve dava falan açmadım.
     Şimdi insanlar arka arkaya tutuklanınca üzülüyorum.
     Kapatma davasının iddianamesini okudum ve görüşümü açıkladım. Bu iddianameyle parti kapatmanın doğru, akılcı ve hukuka uygun olmadığını yazdım.
     Öteki davayı bilmiyorum. İddianame ortada yok... Bir çıksın bakalım ne var ne yok...
     Elbette savcılarımız işlerini bilir de benim de öteden beri bildiğim bir gerçek vardır. Gözaltına alınmadan ve tutuklanmadan da insanların ifadeleri alınabilir. İnsan hayatı çok değerli ve tutukluluk o hayatın bir bölümünü kesmek demektir.
     Yani o kadar kolay olmamalı... İnsan ömrünün bir kısmını kesmek ve hatta eksi yaşamaya mahkûm etmek...
     Şu iddianame çıksın bakalım ne çıkacak...
     Ama artık çıksın şu iddianame...

Bu yazı 963 defa okundu.