20 Kasım 2016

Fıratın İki Yakasını Bir Araya Getirmek

Bir soru: Fırat Kalkanı Harekâtı ne kadar genişleyebilir? Yanıt: “Tanklarda mazot, namluda mermi bitinceye kadar!.” diyebilsek keşke. Avşar Türkmenlerinin yurdu Telâfer’den girip; Bayat Türkmenlerinin yurdu Kerkük’ten çıkılsa!.. Gerçi Türkmen’i düşünen mi var şu âlemde? Alp Er Tunga’nın küçük oğlu Za’nın torunları olan Zazalara mensup olduğunu söyleyen; haliyle kendi öz tarihinden habersiz (bî-haber) olan bir malın, “Mal, mal bakacaksınız!” sözüne bozulmuş gibi duruyor bizim ağalar. Ve dahi bozulmuş plak gibi tekrar edip durdukları “BOP Eş Başkanlığı” martavalını, masalını -her ne ise artık- unutmaya, unutturmaya çalışıyorlar.  

 

Bir hususun altını özellikle çizmekte fayda var. Saddam’ı biliyorsunuz. Amerikalıların dolduruşuna gelip, dolmuşa binen yarım akıllıyı. Sonra gidip Kuveyt’i avlamıştı. Emperyalizm adına tabi. Bush denen Amerikan çakalı da binlerce kilometre uzaktan gelmiş; avı, sansar Saddam’ın elinden çekip almıştı. Saddam’a da, Basra’nın başucu kalmıştı sadece. “Bir koyup, üç alacağız.” diyerekten her gün Amerika’daki Puşt’u -affedersiniz- Bush’u telefonla arayan Turgut Bey de 3’ün, 1’i ile yetinmek zorunda kalmıştı. Zira Ortadoğu pazarı ile ayakta duran Türk tarımı ve hayvancılığı iflas bayrağını çekmişti. Güneydoğuda, bölücü terör olaylarının artması da cabası..

 

İçinde bulunduğumuz süreç, Özal’ın “başkomutan” olduğu Körfez Savaşı yıllarını anımsatıyor. Ve acısı hâlâ geçmeyen 3’ün, 1’i kazığını!.. Benzer bir durumu Recep T. Erdoğan’ın, haliyle Türkiye Cumhuriyeti’nin de yaşamaması için akl-ı selim, fikr-i selim olmalı devleti yönetenler. Yavuz Sultan Selim hayalleri kurmamalı, “Yavuz Sultan Selim gibi hareket edebiliyor muyuz?” diyerekten, dönüp bir aynaya bakmalı. Yönünü Ortadoğu’ya dönen Sultan Selim, tarihçilerce, Osmanlı ile birlikte dönemin en büyük üç devleti olarak kabul edilen Ed-devleti’t Türkiyya (Memlûklar) ve Safevîleri ortadan kaldırmıştı. Peki, AKP’li “başkomutan” Recep T. Erdoğan günümüzün en güçlü iki devletini; Amerika Birleşik Devletleri ile Rusya Federasyonunu hizaya sokabilir mi? Ne dersiniz? “Halep oradaysa, arşın burada.” diyebilir mi? Vasat zekâ gerektiren bu soruları kolaylıkla yanıtlayabiliyor musunuz? Kısacası (vel’hâsıl) İstanbul Boğazına köprü kondurmakla Yavuz Sultan Selim olunmaz cancağızlar. Halep, Musul, Kerkük güzel ama -Allah korusun (maazallah)- Dimyat’a pirince giderken, eldeki bulgurdan olmak da var!.

 

Fırat Kalkanı harekâtı (operation) demişken, “Erken kalkan yol alır.” atalar sözü tam da bugünler için söylenmiş gibi duruyor sanki. Ya da “adı görklü Türk atalarımızın ferasetine can kurban” mı demeliyiz? Niye, derseniz; Ortadoğu’nun içinde bulunduğu durum, söz konusu atalar sözümüze epeyce bir anlam yüklüyor şu günlerde. Bir hengâmedir gidiyor. İpini koparan yabancı (ecnebi) sıpalar, Bağdat’ın asma bahçelerine dalmış; ortalığı talan ediyor. Ortalık toz-dumandan geçilmiyor. Bizim ağalar ise, bir mezara bile sahip çıkamazken, anlaşmalar gereği Türk toprağı olan türbe ve eklentilerini (müştemilat) koruyamazken; bir gece yarısı, yangından mal kaçırır gibi Türkiye sınırının hemen yanı başına taşırken, kalkmış “yok, Lozan’dı; yok, Gâzi Mustafa Kemal’di” diyerekten hedef saptırıyorlar. Bilmiyorlar ki ucuz algı harekâtlarına (operation) milletimizin ve dahi tarihçilerimizin karnı tok. Bayırbucak’a, Türkmendağı’na, Rakka’ya, Halep’e, Telâfer’e, Musul’a, Kerkük’e gezgin (tourist) olarak bile giremezken; buralarda söz hakkı elde edemezken, kalkıp da misak-ı millî tartışmaları üzerinden lâf cambazlığı yapmak en hafif söylemle (tâbir) şark kurnazlığı değil de nedir? Dahası “kazan-kazan” diyerek yola çıkıp; her önüne gelen tarafından kanırtılmanın -affedersiniz- kandırılmanın hoş görülecek bir yanı var mıdır? Hele de, söz konusu olan devlet yönetimi iken... Öyle ya, Kızılay’da taksi durağı işletmiyorsunuz sonuçta!.

 

Fırat Kalkanı Harekâtına gelince?!. Suriye’nin ardında Rusya, İran, Çin gibi ülkeler varken zaten Fırat’ın batı yakasının Suriye olarak kalacağı apaçık (ayan beyan) ortada değil midir? Bizim, AKP hükümetinden ve onun emrindeki TSK’dan beklentimiz Türkmen (Oğuz/Ogur) ve Kürt (Gur/Gurmanç) nüfusunun yoğun olduğu Türkmendağı, Halep, Rakka, Telâfer, Musul, Kerkük, Erbil, Tuzhurmatu, Süleymaniye gibi şehirlerin, yörelerin güvence altına alınmasına yönelik hamleler yapmasıdır. Yoksa Fırat’ın batı kıyısındaki küçük kasabalarla, köylerle yetinmek yine en hafif söylemle “Dostlar, alışverişte görsün.” demeye gelir ki, bu tavır da -söz konusu (mevzu-i bahis) Ortadoğu olduğunda- dış politikada başarısız olunduğunun, hüsran yaşandığının ilânı anlamına gelir.

 

Doğrudur, Lozan’da misak-ı millîye yani millî misaka, yani millî sınırlara ulaşılamadı. Çünkü telgrafhane görevlilerini satın alan İngilizler, Ankara’dan gelen şifreli (kriptolu) telgrafları ele geçirip, çözüyordu. Masadaki Türk delegasyonunun elini de, kozlarını da önceden görüp, ona göre taktik (strateji) geliştiriyordu. İsmet Paşa’nın çok iyi bir diplomat olmadığı da zaten sır değil. Adam, asker sonuçta!. Atatürk, Batı Cephesi komutanı olan İsmet Paşayı göndermek suretiyle masada, manevî (psikolojik) üstünlük elde etmek istemiş olmalı.. Hem üstelik Yunanlıların (Grek?, Helen?), Truva’yı aldıktan sonra kurdukları devletin ilk kralı olan Agamemnon’un adını taşıyan Yunan savaş gemisinde Osmanlı’nın dolayısı ile Türk’ün diz çöktüğünün resmî belgesi olan, daha doğrusu olduğu sanılan Mondros Ateşkes Anlaşmasını imzalayan Hüseyin Rauf Orbay gitse daha mı iyi olacaktı ki? Zaten sonraki yıllarda Gâzi Mustafa Kemal Atatürk de “Musul, Kerkük ve -Selânik dâhil- Batı Trakya’yı almadan ölürsem gözüm açık gider.” demek suretiyle, misak-ı millî ülküsünden vazgeçmediğini açık etmiştir. Hem de kim aracılığı ile?. Atatürk’ü ziyarete gelen, Amerika Birleşik Devletlerinin 2. Dünya Savaşı yıllarındaki ünlü komutanı Douglas Mc. Arthur aracılığı ile!.

 

Hep aklımıza takılmıştır. Türkiye ile Irak 1937 yılında bir konfederasyon çatısı altında birleşecekken; Irak’ın, Kürt (Gur-an-î?/Gur-man-ç?) kökenli genelkurmay başkanının öldürülmesinde, Çerkez kökenli başbakanının saf dışı bırakılmasında dahası bir yıl sonra da Gâzi Mustafa Kemal Atatürk’ün, ani diyebileceğimiz bir şekilde hayata gözlerini yummasında bir dalavere, bir kumpas daha da açıkçası bir suikast mi var diye. Konfederasyon görüşmelerinde işin, imzaya kaldığı hatta Irak Genelkurmay Başkanının, Türkiye’ye gelmek için yola çıktığı bilindiğine göre ve dahi Gâzi Mustafa Kemal Atatürk’ün, Mc. Arthur’a o sözü boş yere söylemeyeceği de hesaba katılırsa?!. İşin içinde, o yıllarda Irak’ı elinde tutmaya çalışan İngiltere ile Türkiye’ye dost görünerek, yakınlaşmaya çalışan Amerika’nın bir oyunu, bir düzenbazlığı da söz konusu olabilir pekâlâ. Haliyle rahmetli Atatürk’ün, Musul-Kerkük taraflarını barışçı yollarla ve -belki de- yaklaşmakta olan 2. Dünya Savaşı vesilesiyle de Batı Trakya’yı almayı aklına koymuş olduğu tezini (iddia) ortaya atabiliriz. Söz açılmışken Güneybatı Anadolu açıklarındaki 12 adanın, 2. Dünya Savaşının sonlarına doğru İtalyanların, “gelin, teslim edelim” demelerine rağmen, göz göre göre Yunanistan’a bırakılması da -milletçe- bir başka gönül sızımızdır. Haliyle Lozan, Adalar, Boraltan Köprüsü gibi meselelerde İsmet İnönü’yü hatasız kabul etmenin mümkünatı yoktur. Bununla birlikte, İnönü’nün hataları ile Atatürk’ü yargılamanın da hakkaniyet ölçülerinde yeri yoktur.

 

Son yıllarda, Atatürk’e saldırmayı âdet edinen bir güruh türedi malûmunuz. Dün, Atatürk’ün soyunu-sopunu ağızlarına sakız edenler, soy-sop tartışmaları -hem de Osmanlı belgelerine dayanarak- gelip bir Avşar Beyliği olan Karamanoğullarına dayanınca sükût-i hayale, bizim deyişle hayal kırıklığına uğradılar. Şimdilerde de “yok, sarhoştu; yok, ayyaştı” gibi iğrenç iftiralarla o büyük insana saldırıyorlar. Gerçi altının, çamura atılsa yine altın olduğunu; teneke tıngırtılarının dikkate alınmaması gerektiğini biliyoruz ama yine de birkaç satır söz (kelam) edelim. Atatürk’ün sigara kullandığını biliyoruz. Haftada bir iki defa o da eş-dost meclislerinde içtiği -çoğu zaman- iki bardağı geçmeyen rakısı var bir de. Öyle kimi kendini bilmezin sayıkladığı gibi sarhoş kafayla devlet filan yönetmemiştir. Peki, Gâzi’nin asıl sağlık sorunları neydi? Siroza çeviren şeker hastalığı ve bağırsak tembelliği… Ham maddesi anason olan rakıyı içmesini; ekmeksiz, kuru fasulye kaşıklamasını; Yörük ayranına ekmek doğrayıp, kaşıklamasını filan biraz da bu ikinci soruna kendince bulduğu birer çare, birer derman olarak bakmak lâzım. Çocukluğundan itibaren yatılı okullarda okuyan; ömrü kışlalarda, cephelerde yarı aç-yarı tok geçen; Libya’dan, Çanakkale’ye ve Şam’dan, Bitlis’e kadar kar-kış demeden koşturup duran Gâzi Mustafa Kemal Paşanın bünyesi de bir yere kadar dayanabilmiştir. Şeker hastalığının, yanlış tedavi yüzünden siroza çevirmesi konusunda ise tek söyleyebileceğimiz; yüreğimizi burkan “Beni Türk hekimlerine emanet ediniz.” sözüdür.

 

İstanbul’u fetheden, Fatih Sultan Mehmet Han; İstanbul’u ‘küffar’dan geri alan Gâzi Mustafa Kemal Atatürk… Birincisine cennet-mekânlık sıfatı, ikinciye saygısızlık… Atatürk Edirne’den, Kars’a kadar uzanan Türkiye gemisini inşa etmiş. Atatürk’e çamur atan kişiler (zevat) ise güverteye kurulmuş; lafla, peynir gemisi yüzdürmeye çalışıyorlar. Atıp-tutmayla, Fırat’ın iki yakasının bir araya geleceğini sanıyorlar. Ve biz de diyoruz ki: Be hey akılsız (bî-idrak) sürünün, güdümlü koyunları!. Sürü psikolojisinden kurtulun artık. Biraz da dünyada neler olup-bittiği ile ilgilenin. Okuyup, araştırın. Kur’an-ı Kerim’in, haliyle sonsuz güç sahibi Yüce Tanrı’nın emri sonuçta!. Üzerinde güneş batmayan İngiliz İmparatorluğunu paramparça edenler, Oğuz Kağan soylu iki Türk çocuğudur. Biri, Gagavuz (Gök Oğuz) Türklerinden Şehit İsmail Enver Paşa’dır; diğeri, Karamanoğlu Avşarlarından Gâzi Mustafa Kemal Paşa’dır. Ne idüğü belürsüz ulusların, ne idiği belirsiz uşaklarına maşa olmayın. Yalan-dolanlarına kanmayın. Gerçi siz de haklısınız. Yüzü sakaldan görünmeyen adamların ikiyüzlü (riyakâr) olup, olmadıklarını nereden bileceksiniz ki?  

 

Aziz Dolu Atabey

 

Türkmen Dünyası..

http://www.facebook.com/groups/turkmendunyasibirligi/

 

 

Bu yazı 1,045 defa okundu.