SOĞAN SARMASI KERKÜK ABDURRAHMAN KIZILAY

18 Aralık 2010 16:33 tsi
Abdurrahman Kızılay’ın yanık sesi, bir nebze merhem oluyordu belki de şehit cenazelerimizi kaldırdığımız günlerin gecelerinde…

Soğan Sarması, Kerkük ve Abdurrahman Kızılay  

1970’li yılların sonlarında Ankara…
Dondurucu  kış ayları… Bizler savruluyoruz  o semtten bu semte…
Karşıyaka mezarlığında ya bir şehidimizin otopsisine koşuyoruz, ya gecekondulardan gelen  bir kahvehane taranma haberine…
Soğuğa, kara, kışa ve olanca düşmanlıklara , Ülkücü Gençleri kendilerine hasım belleyen  bütün bloklara rağmen okuyor, araştırıyor ve düşünüyoruz.
Düşünürken ve okurken  yaptığımız en rahatlatıcı  şey de müzik dinlemek…
Ne bir konçerto, ne senfoni, ne havy metal ne de başkaları…
Reşidov’dan “Ayrılık,  ayrılık, aman ayrılık / Her bir dertden olar yaman ayrılık” ı dinliyoruz. Azerbaycan Türkü bir soydaş sanatçıyı hiç görmeden, tanımadan sesi ve nağmesiyle içimize dolduruyoruz.
Müzik kasedini nereden, kim  hangi zor şartlarda getirdi, bilmiyoruz ve çoğaltıyoruz Ayrılık’ı.
Reşidov’u bilmek, Azerbaycan’ bilmek ve bütün Türk dünyasını sevmek demek o günlerde…
Bir de “ Süseni mahmur yakası baba / Yoktur o yarın vefası  baba / Hacımolla  Seyyid balası vay vay / Diye diye dilden oldum  Allah / Bala bala  yardan oldum  dizeleriyle yüreğimize mıhlanan Kerkük  türküleri….
Bu türkülerle içimizin  Türk dünyasını çoğaltıyoruz. Kerkük türkülerini bilmeyen, Mehmet Özbek ve Abdurrahman Kızılay’ı dinlemeyen Ülkücü yok o soğuk, tipili Ankara günlerinde…
Ve oralardan gelmiş, Kerkük’ten, Güney Azerbaycandan  üniversite okumak için yolu hasbelkader  Türkiye’ye düşmüş  arkadaşlarımız…
Kayseri Yurdundan  Nihayet ve Üsame kardeşler…
Onları anıp da Sevim Menteş’i anmamak, Hatice Saygılı’yı hatırlamamak olur mu? Kerkük’ten, Güney Azerbaycan’dan gelen Türk kızlarının, Üsame ve Nihayet’in  hamisi, ablaları….
Ve…
Eşimin Ankara Tıptaki Kerküklü arkadaşları: Gazi ve Necdet;  onların akrabası olan Hüner.

Gazi;   iki sebepten hep hafızamda kaldı: Birincisi, adının Mustafa Kemal’i çağrıştırması,  
- Türkiye Türkleri olarak biz çocuklarımıza bu ismi koyma alışkanlığına sahip değildik- ikincisi  de nezaket ve samimiyetle bakışları…
Necdet’i  de  hiç unutmadım.  Çünkü o da bize, Türkiye Türklerinin pek yapmadığı bir dolma çeşidini, yani  soğan sarmasını  yapıyordu.
Ankara’nın soğuk ve acılı günlerinde, bir taraftan gözyaşlarımızı silerken, bir taraftan da soydaşlarımızla  birbirimizin sinesinde acımızı dindirmeye çalışıyorduk. Dilimizde,  Mehmet Özbek’in derlediği “Yıktılar kalamızı / Sürdüler balamızı / Daha can boğazdayken / Çektiler salamızı / Ah Kerkük yüz ah Kerkük / Her zaman yüz ak Kerkük / Ölseydim düşmeseydim / Men sennen uzak Kerkük türküsünün burukluğu, damağımızda Kerkük Türklerinin  kari dediği ve şimdilerde herkesin köri olarak bildiği baharatla pişirilmiş soğan sarmasının tadı…
Soğan kabuğunun, hiç parçalanmadan gövdesinden çıkarılıp, baharatlı pirinçle sarılmış yemeği…
Kim bilir, belki de soğan sarması yapılırken, acılarımızı sarmıştık…
Kerkük’ten, Erbil’den, Tuzhurmatı’dan söz açarken bakışlarımızı sağaltmıştık…
Abdurrahman Kızılay’ın yanık sesi, bir nebze merhem oluyordu belki de  şehit cenazelerimizi kaldırdığımız günlerin gecelerinde…

Evet, Kerkük Türkleri, soğanın dış yapraklarını sararak ve içine kari katarak mükemmel lezzette bir yemek yapıyorlar yüzlerce yıldır…
Ve yüzlerce yıldır  Kerkük hoyratları dalgalanıyor o dağdan bu taşa, o ırmaktan bu çöle…
Bu dalgalanışta Seyyid Türkeş’in ,  Necdet Koçak’ın, Abdurrahman Kızılay’ın ve Mehmet Özbek’in damgaları var…
Bizim Kerküklü arkadaşlarımız, Türkeş Bey’e “Seyyid  Türkeş” derlerdi ve onunla ilgili bir mevzu geçtiğinde şöyle bir toparlanırlardı. Onları kim, nasıl Ülkücü yapmıştı veya nasıl Ülkücü olmuşlardı bilmiyorum, ama onlarda da bizlere karşı derin bir muhabbet ve  başta Seyyid Türkeş olmak üzere pek çok Ülkücü dava adamına  ve bütün Türkiye Türklerine karşı çok köklü bir saygı vardı. Yukarıdaki ilk dizelerde geçen  Hacı Molla Seyyid Balası cümlesi, benim içimde başka bir tamlamaya dönüşmüştü: Seyyidin balaları.

Aradan yıllar geçti. Abdurrahman Kızılay ve Mehmet Özbek evimizin türkü  direği  oldu.
Gazi, Necdet, Üsame ve Nihayet, Kerkük gençlerinin çilekeş temsilcileri olarak yaşadılar bizim içimizde ve kendi içlerinde.
Seyyid Türkeş, bir büyük dava adamı olarak tarihteki yerini aldı.
Seyyid Balaları çoğaldı.
Soğan sarması, yüzlerce yıl sarılmaya devam edecek…
Abdurrahman Kızılay’ın ve Mehmet Özbek’in Kerkük türkülerindeki sesleri hiç kesilmeyecek…
Bizler mi…
Eşim ve ben,  arada sırada senfoni falan dinledik ama Erbil, Tuzhurmatı ve Kerkük ile türkülerden  vazgeçemedik.
Koçak, Necdet, Gazi ve Seyyid  balalarından  ise  asla….

Seyyid Türkeş’in, Abdurrahman Kızılay’ın ve bütün Kerkük şehitlerinin ruhlarına armağan olsun bu yazı…                            

Ayşe İnce İLKER

 

Kaynak: TÜRK OCAKLARI {http://www.turkocagi.org.tr/modules.php?name=Yorumlar&pa=showpage&pid=639}

Bu haber 1,054 defa okundu.